Ένα μικρό ξενοδοχείο στον Άγιο Ιωάννη Μυκόνου — μια οικογενειακή διαδρομή που διαμορφώθηκε με φροντίδα, αγάπη και ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μας. Αυτή είναι η ιστορία μας.
Γεννήθηκα στη Μύκονο και μεγάλωσα στη Χώρα — μέσα στα σοκάκια της, ανάμεσα σε καλοκαιρινές φωνές, βαλίτσες, χάρτες διπλωμένους στα δύο και ανθρώπους που έψαχναν τον δρόμο τους. Από παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να ζει δίπλα στον τουρισμό. Όχι σαν “δουλειά”, αλλά σαν μια καθημερινή επαφή με το διαφορετικό: γλώσσες, συνήθειες, χαμόγελα, ιστορίες.
Υπήρχε πάντα εκείνο το συναίσθημα… ότι κάθε καλοκαίρι, χωρίς να φύγω από το νησί, ταξίδευα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα: έπαιζα στη γειτονιά και ένας νεαρός ξένος με ρώτησε κάτι στα αγγλικά. Δεν μιλούσα τότε — μόνο μια λέξη έπιασα: “Fabrika”. Κατάλαβα ότι είχε χαθεί και ήθελε να πάει στον σταθμό των λεωφορείων. Δεν μπορούσα να του δώσω οδηγίες. Οπότε, με νοήματα, του είπα να με ακολουθήσει… και τον πήγα εγώ.
Δεν ήταν μακριά, αλλά αν δεν ξέρεις να βγεις από τον “λαβύρινθο” της Χώρας, μπορεί να σου φανεί βουνό. Όταν φτάσαμε, με ευχαρίστησε τόσες φορές που θυμάμαι ακόμα τα μάτια του — ανακούφιση και χαρά μαζί. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάτι σαν μικρή “νίκη”: είχα βοηθήσει έναν άνθρωπο που δεν γνώριζα. Και χωρίς να το καταλάβω, κάπου εκεί γεννήθηκε μέσα μου ένα πράγμα: η ανάγκη να επικοινωνώ.
Από τότε, τα αγγλικά έγιναν στόχος. Και κάθε επόμενο καλοκαίρι επιβεβαίωνε αυτό που ήδη ένιωθα: ότι αγαπώ τους ανθρώπους, αγαπώ τις ιστορίες τους, αγαπώ να κάνω κάποιον να νιώθει άνετα σε έναν τόπο που δεν ξέρει.
Μεγαλώνοντας, έγινε ξεκάθαρο ότι ο τουρισμός δεν θα ήταν απλώς μια επιλογή. Θα ήταν ο δρόμος μου.
Και κάπου εδώ μπαίνουν οι γονείς μου: ο Σπύρος και η Φλώρα. Ο πατέρας μου, εργατικός και δημιουργικός άνθρωπος, είχε ένα κομμάτι γης στον Άγιο Ιωάννη — γη που ανήκε στην οικογένεια για γενιές. Μια μέρα μου είπε:
“Μάριε, εδώ πρέπει να κάνεις ένα μικρό ξενοδοχείο. Το σημείο είναι πολύ καλό.”
Η μητέρα μου, η Φλώρα, ήταν πάντα η ήρεμη δύναμη της οικογένειας — με αγάπη, φροντίδα και μια πίστη που δεν έλειψε ποτέ από δίπλα μου.
Και δίπλα μου σε όλη αυτή τη διαδρομή είναι η Μαρίνα, η γυναίκα μου. Είμαστε μαζί από τα 19 μας και ξέρει το όνειρο αυτό από τότε που ήταν ακόμη ιδέα. Με στηρίζει πάντα και είμαστε πραγματικά συνοδοιπόροι — στη ζωή και στο Lithos, όπου συμμετέχει ενεργά στην καθημερινότητά μας, ως οικογένεια και ως ομάδα.
Την περιοχή του Αγίου Ιωάννη την ήξερα από παιδί. Η μητέρα μου μας έφερνε συχνά για μπάνιο εκεί, ειδικά στις πολύ “γεμάτες” μέρες του καλοκαιριού, γιατί ανέκαθεν ήταν μια από τις πιο ήσυχες γωνιές του νησιού. Κι αν έμενε η μέρα λίγο παραπάνω, βλέπαμε και το ηλιοβασίλεμα από την άμμο. Αυτή η εικόνα — ο ήλιος να πέφτει, η θάλασσα να ησυχάζει — έχει κάτι το μαγικό. Κάτι που σε “μαζεύει”.
Το οικόπεδο δεν ήταν εύκολο. Ήταν απότομο, γεμάτο βράχια, με κλίση. Αλλά αυτό το έκανε και ξεχωριστό: η θέα από ψηλά, η αίσθηση ότι είσαι λίγο “εκτός” από το θόρυβο, χωρίς να είσαι μακριά από τη Χώρα. Και ίσως… να παίζει ρόλο και κάτι ακόμη: πολλοί πιστεύουν ότι η Δήλος, που βρίσκεται απέναντι, εκπέμπει μια ιδιαίτερη ενέργεια. Δεν ξέρω αν εξηγείται. Ξέρω μόνο ότι εκεί ένιωθα γαλήνη.
Κάπως έτσι γεννήθηκε το Lithos by Spyros & Flora. Το όνομα δεν μπήκε τυχαία: οι γονείς μου ήταν κομμάτι αυτής της διαδρομής από την αρχή, και ήθελα να τους τιμήσω όπως τους άξιζε. Το χτίσαμε βήμα-βήμα, με κόπο, με πείσμα, με αγάπη.
Τον Ιούνιο του 2012 ανοίξαμε τις πόρτες μας και υποδεχθήκαμε τους πρώτους μας επισκέπτες. Τα πρώτα check-in, τα πρώτα πρωινά, οι πρώτες ερωτήσεις “πώς πάμε στη Χώρα;”, “πού να φάμε;”, “πού έχει ωραίο ηλιοβασίλεμα;”. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την αίσθηση: ότι αυτός ο χώρος χαράχτηκε μέσα μου.
Για μένα, το ξενοδοχείο δεν είναι απλώς δουλειά. Είναι τρόπος ζωής. Είναι καθημερινή φροντίδα, είναι “να σε προλάβω πριν το χρειαστείς”, είναι το να κάνεις κάποιον να νιώθει ότι δεν είναι απλά πελάτης — είναι φιλοξενούμενος.
Τα χρόνια περνούν, αλλά η λαχτάρα να έρθει η σεζόν δεν φεύγει ποτέ. Κάθε καλοκαίρι είναι ένα νέο ταξίδι στον κόσμο — μόνο που ο κόσμος έρχεται σε εμάς. Και κάθε άνθρωπος που περνά από το Lithos, αφήνει κάτι μικρό πίσω του: μια ιστορία, ένα χαμόγελο, μια ανάμνηση.
Αν έρθεις κι εσύ, ελπίζουμε να φύγεις με το ίδιο συναίσθημα: ότι στη Μύκονο μπορείς να βρεις και την ένταση — αλλά μπορείς να βρεις και την ηρεμία. Και ότι στον Άγιο Ιωάννη υπάρχει ένας “Λίθος” που σε περιμένει, όπως περιμένεις ένα καλοκαίρι που σου έλειψε.
Υπήρχε πάντα εκείνο το συναίσθημα… ότι κάθε καλοκαίρι, χωρίς να φύγω από το νησί, ταξίδευα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα: έπαιζα στη γειτονιά και ένας νεαρός ξένος με ρώτησε κάτι στα αγγλικά. Δεν μιλούσα τότε — μόνο μια λέξη έπιασα: “Fabrika”. Κατάλαβα ότι είχε χαθεί και ήθελε να πάει στον σταθμό των λεωφορείων. Δεν μπορούσα να του δώσω οδηγίες. Οπότε, με νοήματα, του είπα να με ακολουθήσει… και τον πήγα εγώ.
Δεν ήταν μακριά, αλλά αν δεν ξέρεις να βγεις από τον “λαβύρινθο” της Χώρας, μπορεί να σου φανεί βουνό. Όταν φτάσαμε, με ευχαρίστησε τόσες φορές που θυμάμαι ακόμα τα μάτια του — ανακούφιση και χαρά μαζί. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάτι σαν μικρή “νίκη”: είχα βοηθήσει έναν άνθρωπο που δεν γνώριζα. Και χωρίς να το καταλάβω, κάπου εκεί γεννήθηκε μέσα μου ένα πράγμα: η ανάγκη να επικοινωνώ.
Από τότε, τα αγγλικά έγιναν στόχος. Και κάθε επόμενο καλοκαίρι επιβεβαίωνε αυτό που ήδη ένιωθα: ότι αγαπώ τους ανθρώπους, αγαπώ τις ιστορίες τους, αγαπώ να κάνω κάποιον να νιώθει άνετα σε έναν τόπο που δεν ξέρει.
Μεγαλώνοντας, έγινε ξεκάθαρο ότι ο τουρισμός δεν θα ήταν απλώς μια επιλογή. Θα ήταν ο δρόμος μου.
Και κάπου εδώ μπαίνουν οι γονείς μου: ο Σπύρος και η Φλώρα. Ο πατέρας μου, εργατικός και δημιουργικός άνθρωπος, είχε ένα κομμάτι γης στον Άγιο Ιωάννη — γη που ανήκε στην οικογένεια για γενιές. Μια μέρα μου είπε:
“Μάριε, εδώ πρέπει να κάνεις ένα μικρό ξενοδοχείο. Το σημείο είναι πολύ καλό.”
Η μητέρα μου, η Φλώρα, ήταν πάντα η ήρεμη δύναμη της οικογένειας — με αγάπη, φροντίδα και μια πίστη που δεν έλειψε ποτέ από δίπλα μου.
Και δίπλα μου σε όλη αυτή τη διαδρομή είναι η Μαρίνα, η γυναίκα μου. Είμαστε μαζί από τα 19 μας και ξέρει το όνειρο αυτό από τότε που ήταν ακόμη ιδέα. Με στηρίζει πάντα και είμαστε πραγματικά συνοδοιπόροι — στη ζωή και στο Lithos, όπου συμμετέχει ενεργά στην καθημερινότητά μας, ως οικογένεια και ως ομάδα.
Την περιοχή του Αγίου Ιωάννη την ήξερα από παιδί. Η μητέρα μου μας έφερνε συχνά για μπάνιο εκεί, ειδικά στις πολύ “γεμάτες” μέρες του καλοκαιριού, γιατί ανέκαθεν ήταν μια από τις πιο ήσυχες γωνιές του νησιού. Κι αν έμενε η μέρα λίγο παραπάνω, βλέπαμε και το ηλιοβασίλεμα από την άμμο. Αυτή η εικόνα — ο ήλιος να πέφτει, η θάλασσα να ησυχάζει — έχει κάτι το μαγικό. Κάτι που σε “μαζεύει”.
Το οικόπεδο δεν ήταν εύκολο. Ήταν απότομο, γεμάτο βράχια, με κλίση. Αλλά αυτό το έκανε και ξεχωριστό: η θέα από ψηλά, η αίσθηση ότι είσαι λίγο “εκτός” από το θόρυβο, χωρίς να είσαι μακριά από τη Χώρα. Και ίσως… να παίζει ρόλο και κάτι ακόμη: πολλοί πιστεύουν ότι η Δήλος, που βρίσκεται απέναντι, εκπέμπει μια ιδιαίτερη ενέργεια. Δεν ξέρω αν εξηγείται. Ξέρω μόνο ότι εκεί ένιωθα γαλήνη.
Κάπως έτσι γεννήθηκε το Lithos by Spyros & Flora. Το όνομα δεν μπήκε τυχαία: οι γονείς μου ήταν κομμάτι αυτής της διαδρομής από την αρχή, και ήθελα να τους τιμήσω όπως τους άξιζε. Το χτίσαμε βήμα-βήμα, με κόπο, με πείσμα, με αγάπη.
Τον Ιούνιο του 2012 ανοίξαμε τις πόρτες μας και υποδεχθήκαμε τους πρώτους μας επισκέπτες. Τα πρώτα check-in, τα πρώτα πρωινά, οι πρώτες ερωτήσεις “πώς πάμε στη Χώρα;”, “πού να φάμε;”, “πού έχει ωραίο ηλιοβασίλεμα;”. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την αίσθηση: ότι αυτός ο χώρος χαράχτηκε μέσα μου.
Για μένα, το ξενοδοχείο δεν είναι απλώς δουλειά. Είναι τρόπος ζωής. Είναι καθημερινή φροντίδα, είναι “να σε προλάβω πριν το χρειαστείς”, είναι το να κάνεις κάποιον να νιώθει ότι δεν είναι απλά πελάτης — είναι φιλοξενούμενος.
Τα χρόνια περνούν, αλλά η λαχτάρα να έρθει η σεζόν δεν φεύγει ποτέ. Κάθε καλοκαίρι είναι ένα νέο ταξίδι στον κόσμο — μόνο που ο κόσμος έρχεται σε εμάς. Και κάθε άνθρωπος που περνά από το Lithos, αφήνει κάτι μικρό πίσω του: μια ιστορία, ένα χαμόγελο, μια ανάμνηση.
Αν έρθεις κι εσύ, ελπίζουμε να φύγεις με το ίδιο συναίσθημα: ότι στη Μύκονο μπορείς να βρεις και την ένταση — αλλά μπορείς να βρεις και την ηρεμία. Και ότι στον Άγιο Ιωάννη υπάρχει ένας “Λίθος” που σε περιμένει, όπως περιμένεις ένα καλοκαίρι που σου έλειψε.
Αν θέλετε να γράψετε ένα σχόλιο πατήστε εδώ.
